Afscheid van Edwin De Borggraeve.
Voor de 2e maal in evenveel jaar is onze vereniging in diepe rouw en geven wij met diepe tegenzin alweer een bestuurslid af.
Weer een jonge zestiger die ons plots ontnomen is.
Edwin De Borggraeve, verdorie toch.
Plots, zo plots, ruilde je het aardse in voor het eeuwige.
Een paar weken geleden zaten we nog op nieuwe plannen te broeden voor cultuurkruis 2025 en privé (want we zouden samen eens de oorlogszone in het noorden van Frankrijk bezoeken met de Mobilhome) .
En 1 telefoontje later blijk je er niet meer te zijn.
In 2009 leerden we elkaar kennen toen ik op zoek was naar een bestuur om samen optredens te organiseren.
Ik kwam in de Mastbloem en zag daar een gedreven, maar toen voor mij onbekende spreker van de Culturele raad een optreden aankondigen. En wist meteen, dit zou wel eens de juiste man op de juiste plaats kunnen zijn…
Rokend buiten de mastbloem (want dat deden we toen nog met veel plezier) deed ik je twijfelend mijn ideeën uit de doeken en vroeg ik je of je geen interesse had.
Je zocht me een week later zelf op en je gaf me een spreekwoordelijke schop onder mijn kont om mijn laatste twijfels weg te nemen.
Want zo leerde ik Edwin kennen, mijn dromen werden ook die van hem, en hij plooide zich dubbel om ze mee te verwezelijken.
Je werd het gezicht van onze vereniging, maar je stond erop dat de bedenker zelf voorzitter werd.
Het werden 10 schitterde jaren Edwin!
Bedankt daarvoor!
Uw vrouw belde me wat uw functie was binnen het bestuur… Ik zei bestuurslid / woordvoerder… Maar eigenlijk doe ik u met deze vermelding tekort.
Naar mogelijke optredens gaan kijken, de boekingskantoren aanschrijven ,presenteren, een Pr-plan opstellen, de vergaderingen leiden (wat eigenlijk mijn taak was, maar jij deed het zoveel beter) , enz… je deed het allemaal met evenveel overgave.
Wie zal er mij nu een piepke geven op mijn voorhoofd en zeggen dat hij mij graag ziet… (na een beetje uitgelopen nabespreking aan de toog)
Of de hemel echt bestaat weten wij aardbewoners niet, maar wat ik wel weet , is dat wanneer hij bestaat en we elkaar terug zien, jij met veel fierheid zal vertellen dat jij het toch gekunnen hebt om zo goed als aan het funerarium het aardse voor het eeuwige te ruilen…” Je moet het toch maar kunnen hé veurzitter” zal je dan zeggen.
Want die anekdotes van de bijzondere momenten kon je iedere keer weer opnieuw vertellen in geuren en kleuren, alsof je ze iedere keer opnieuw beleefde. En we stonden er iedere keer opnieuw naar te luisteren met evenveel plezier.
Edwin, Dankbaar om wie je was, en dankbaar wat je voor ons gedaan hebt.
Zet zeker een Elexirtje klaar,
We zien elkander weer!
Detremmerie Herwig
Voorzitter VZW Cultuurkruis
