Verslag: Dag Meneer De Wilde !

Tè to ne roaren! Even waanden we ons bij deze uitspraak op de dialectenavond van de Heem- en Geschiedkundige Kring Hultheim (vorige week ook een vol huis overigens!) Maar neen, ’t betrof wel degelijk een avondje Cultuurkruis met Jan De Wilde. Na Geert Vandenbon, die sober en intiem zijn debuut-CD Landingsbaan voorstelde, was het aan het kleinkunsticoon uit Aaigem om met zijn muzikale vrienden het publiek mee te nemen in a trip down through memory lane, de koffer gevuld met vier decennia liedjes die het Vlaamse volk hebben begeleid op een avontuurlijke, ondeugende, ontroerende, speelse, stoute, leuke en verfrissende reis. Het was inderdaad Jan die ons leerde dat blaadjes bomen krijgen (en niet andersom zoals vaak verkeerdelijk wordt gedacht).

Jan De Wilde en vriendenJan De Wilde

Jans vrouw beroerde de bas, waardoor hij toch even van zijn melk was. Bij het begin van het optreden was het inderdaad even wennen aan de soms onnavolgbare hersenspinsels van Jan, vol zelfironie en gespeelde (?) vergetel- en onhandigheid. Het daagde waarschijnlijk vrij snel bij iedereen waar Urbanus indertijd de mosterd heeft gehaald. En viel het jullie ook op dat leermeester Jan en leerling Urbain met de jaren fysisch meer en meer op elkaar zijn gaan gelijken? Urbanus vult binnenkort enkele keren het Sportpaleis te Antwerpen, Jan deed op 17 september hetzelfde met Kruishoutems cultuurtempel De Mastbloem.

Hij trapte af met ‘Dag Meneer De Wilde’ waarbij hij refereerde naar zijn grootvader. Even later kwam zijn vader aan bod. De aandachtige luisteraar prikte meteen doorheen het harnas van zelfspot om een vat van jeugdherinneringen en nostalgie aan te boren. We kregen ze allemaal te horen, de liedjes die we doorheen de jaren als Vlaams Muzikaal Erfgoed (VME) zijn gaan koesteren: ‘Golden retriever “Ik zit boordevol affectie en vooral voor blondjes. En na dagen introspectie zou ik graag het hondje van een zuidoostvlaamse schone zijn”), ‘Zusters’, ‘Hé hé’‘Eerste sneeuw’‘Favoriete beest’‘Jan de grote griezel’, enzo verder enzo scifo. Fenomenaal was Jans versie van Walzing Mathilda, waarbij zijn stem meer Waits was dan die van Tom zelve. De Nederlandstalige tekst was van gitarist Eddy Peremans die volgens Jan ‘bijna één jaar Germaanse en tien jaren gitaar had geleerd’.

Jan pakte met zijn eigenste ik de zaal in, kwam solo terug op de bühne voor een ontroerende bis, waarna hij in stijl afsloot met ‘De fanfare van honger en dorst’ en ‘Joke’. Na al die jaren blonken Jans oogjes nog bij de gedachte dat de pastoor van Aaigem (intussen al lang onder de graszoden) ooit in de zeventiger jaren hem had bestempeld als de ‘dorpspornograaf’Joke, Joke, kom nou, trek je witte jurkje uit ! Bedankt Jan !

Op naar zaterdag 26 november voor een lach en een traan. Tragikomedie heet dat dan. Toneel ‘Helden’ met de supercast Jaak Van Assche, Tuur De Weert en Arnold Willems. Tickets bestellen kan via deze website. En u weet het natuurlijk, de afwezigen hebben ongelijk. Tot dan !

Bekijk hier de foto's.

Deze website maakt gebruik van cookies op deze site om uw gebruikerservaring te verbeteren. Meer info