VERSLAG TONEEL ‘SLACHTINGE’ VAN THEATERMAKERY HET EENZAME WESTEN
Twee echtparen komen bij elkaar om een akkefietje dat zich voordeed tussen hun zoontjes te bespreken. Wat begint als een vriendelijk onderonsje ontaardt naarmate de rumflessen geledigd worden en de geesten verhit raken in een verbale bokspartij. Een tragedie en een komedie in één. In 2011 maakte Roman Polanski er een film van met de toch wel tot de verbeelding sprekende naam ‘Carnage’ (bloedbad) en met een ware top cast: Jodie Foster, Kate Winslet, de geniale Christoph Waltz (denk aan zijn glansrol als kolonel Hans Landa in ‘Inglourious Basterds’) en John C. Reilly.
Theatermakery ‘Het Eenzame Westen’ zorgde voor een West-Vlaamse adaptatie. Vier ijzersterke acteurs vullen de bühne: Lien De Graeve, Mathias Sercu, Tom Ternest (tevens artistiek leider) en Maaike Cafmeyer. De afgelopen winter brachten ze ‘Slachtinge’ in een 40-tal zalen. Hun komst naar Kruishoutem was de aftrap van hun tweede theatertournee met het stuk na een onderbreking van een drietal maanden. Vandaar dat het decor reeds vrijdag werd opgebouwd in CC de Mastbloem en de auteurs op zaterdagvoormiddag een doorgedreven repetitie hielden, kwestie van dialogen en interactie opnieuw in de vingers te krijgen.
Kruishoutem ligt in het linguïstieke overgangsgebied tussen Oost- en West-Vlaanderen. Het theatergezelschap was daarom zo vriendelijk om een verklarend woordenboekje met West-Vlaamse woorden en uitdrukkingen te laten uitdelen. Er was tijdens het toneelstuk ook een boventiteling voorzien ter vertaling van … Duitse tekstdelen. Dit alles droeg uiteraard bij tot de nodige tongue in cheek om de ‘Slachtinge’ met een humorsausje mild verteerbaar te maken.
De acteurs begonnen doelbewust in het ABN (voor de jongere kijkertjes: Algemeen Beschaafd Nederlands) om geleidelijk te verglijden naar een West-Vlaams ratatouille van zegswijzen, one liners en zaken-die-maar-beter-niet-gezegd-waren-geweest. Het wervelende tempo, de heen en weer slingerende verwijten, de echtelijk-relationele frustraties kwamen zo nu en dan - laten we het maar eerlijk toegeven - als ‘uit het leven gegrepen’ op ons aangestormd.
Essentieel decorelement tijdens de 1u40’ verbale wervelwind was het Rad van Echtelijk Misfortuin. Draaien maar, Ozzebolle O ! Naarmate het stuk vorderde, werd er meer en meer ‘geradbraakt’, waardoor de chaos des te meer werd versterkt. De bühne van de Mastbloem werd een slagveld met kapot geslagen bloemen, een door een technische manco net niet ondergespuugde Pollock-folder en een verzopen smartphone.
In deze creatie werd gekozen voor een eerder karikaturale aanpak. Mathias Sercu was de ‘sloef’ van dienst, Lien De Graeve moest in haar rol ‘zwijgen’ - althans dat vond haar man -, maar wist uiteindelijk wel van wanten. Tom Ternest was uitstekend als de gehaaide advocaat en furie Cafmeyer zorgde voor de hilarische noot als de moeder van het ‘slachtoffer’. Kortom, een aanrader voor wie van teksttheater houdt, gedreven door messcherpe dialogen.
Moe, maar tevreden trok voorzitter Herwig Detremmerie die nacht de deuren van de Kruishoutemse cultuurtempel achter zich dicht. Tijdens zijn tocht naar huis zag hij tot zijn verbazing licht in de afgesloten herberg ’t Kloefke. Zou dit Monument weer openen ? De volgende dag zou hierop een antwoord geven.
