Verslagen

VERSLAG WANNES CAPPELLE, BROEDER DIELEMAN EN FRANS GRAPPERHAUS - ‘DIT IS DE BEDOELING’

Wannes Cappelle, frontman van Het Zesde Metaal en de Zeeuw broeder Dieleman sloegen de handen in elkaar voor een uniek project. Samen met Frans Grapperhaus op cello betraden zij in België en Nederland de theaters met hun show en album ‘Dit is de bedoeling’. Zo streken ze zaterdagavond 14 september neer in CC De Mastbloem. Die namiddag was Wannes nog te gast geweest op Radio 1 tijdens de Top 100 der Lage Landen. Toen bleek dat hij niet meteen wist waar hij die avond precies moest wezen. Waar lag Kruisem? Dat hij het niet wist. Kruishoutem daarentegen, ah ja, dat deed wel een marcdebelletje rinkelen.

Wannes en Tonnie (broeder Dieleman) zingen in het Vlaams, respectievelijk West-Vlaams en Zeeuws-Vlaams. En toch vertellen ze universele verhalen en slagen ze erin om mensen van overal te raken. Hun teksten en liedjes ontroeren en ontwapenen. En dat is de bedoeling. Ze zingen over de Dingen des Levens, over liefde, God, hoop, verdriet, berouw en vergeving.

Het werd een warm, poëtisch tot zelfs geestig concert mét meezingmomenten voor het publiek. De stemmen van de beide barden haakten mooi in elkaar. Banjo, gitaar en Frans’ cello waren de sobere, maar afdoende instrumentale ondersteuning. De heren zorgden ook voor de nodige stemming in de intermezzo’s tussen de liedjes door. Nablijvertjes in ons muzikale geheugen waren zonder meer ‘Zilverspa’ en ‘Vergeving’. Opvallende covers ook - van ene Willem Vermandere (‘Arme Jezus’) en van Eels (‘That look you give that guy’) - vulden de Mastbloem. Na het geslaagde concert kwam er nog een primeur in de foyer van Kruisems cultuurtempel. Het trio verzorgde er een kleine after party met een gewillige versie van ‘Ploegsteert’, die namiddag nog als 2^de geëindigd in de Top 100 der Lage landen. (‘Astronaut’ van Kommil Foo haalde goud).

Moe, maar tevreden trok voorzitter Herwig Detremmerie die nacht de deur van de Mastbloem achter zich dicht. In de verte dreunden de dancebeats van de kameleonfuif.

VERSLAG LADY LINN AND HER MAGNIFICENT BIG BAND

Het podium van CC De Mastbloem stond eivol, eens Lady Linn haar 16-koppige big band er een plaats had gegeven. Even vreesden we dat ze het dak van de Kruisemse cultuurtempel eraf zouden blazen, maar het bleek al vrij vlug mee te vallen. Trouwens, zoals steeds stelde VZW Cultuurkruis gratis dopjes ter beschikking voor de overgevoelige oortjes. Al vijftien jaar lang serveert Lien De Greef met haar Magnificent Seven swingnummers en soulvolle poppy songs. Sinds haar doorbraak in 2009 heeft ze vijf albums op haar naam staan. Ze kon in de loop der jaren een gouden plaat, een platinum plaat, drie MIA’s, een Radio 2-zomerhit en een heel gesmaakte passage in de populaire tv-show ‘Liefde voor Muziek’ aan haar palmares toevoegen. Tijd dus voor een feestelijke terugblik, waarbij la Linn haar Seven uitbreidde tot Sixteen. Een big band m.a.w. met frisse arrangementen van nieuwe en oude nummers, en met als ultieme toetssteen haar laatste prachtalbum ‘Black Swan’, geproduced door niemand minder dan de Engelse soul-folker Jonathan Jeremiah, die in 2011 doorbrak met de full-CD ‘A solitary man’ (en de radiohit ‘Happiness).

Lady Linn en her Magnificent Big Band nam de Mastbloem in met gratie en met een ontwapenende naturel. Veel blazers: trombones, saxen en trompetten. Verder toetsen, bas en drum. Allen gehuld in zwart T-shirt met twee imposante gouden letters L op de borst. De band speelde voor een aantal imposante zilveren glittergordijnen. Helemaal in de sfeer van de ballroom parties uit de vorige eeuw. De muzikanten, ondersteund door een uitstekende geluidtechnicus, kregen enkele staande ovaties. Tijdens a stripped naked to the bone versie van ‘I don't wanna dance’ (enkel vocals, contrabas en sax) kon de Lady zelfs het risico nemen om de zang over te laten aan het publiek. De Eddy Grant-cover ‘I don't wanna dance’ was trouwens haar allereerste hit van haar debuutalbum ‘Here we go again’ uit 2008. Het aanstekelijke ‘That’s allright’ uit dezelfde plaat kreeg een uitgebreide versie met ruimte voor diverse solo’s. Uit haar tweede album ‘No Goodbye at all’ plukte ze ‘Cry baby’ met een geslaagde drumset voor Domenico Verderame, die zelfs bijna het niveau van Kruisems eigenste Janimal Verzele haalde ! Veel nieuw werk, zoals het heerlijke up-tempo ‘You + Me (we are as one two birds of a feather)’, dat ook in de bissen nog ’s terugkwam. Andere hoogtepunten: de intimistische radiohit ‘Afraid to lose you’, normaal in duet met producer Jonathan Jeremiah, het zonnige ‘Everlastin’ over haar kindertijd (toen ze naar ‘foute’ muziekjes als ‘Maria Magdalena’ en ‘J’aime la vie’ luisterde) en het melancholische ‘Walking in the rain’. Tijdens de bissen kwam ook ‘Here we go again’, ooit door Bart Peeters tijdens ‘Liefde voor muziek’ gecoverd, aan bod. De jarige Lien De Greef werd op het einde van een geslaagde set getrakteerd op een fleurig cadeau van bloemenmeisje Guy. Moe, maar tevreden trok voorzitter Herwig die nacht de deur van de Mastbloem achter zich dicht.

VERSLAG: ISOLDE(XL)

Drie dagen en drie nachten had de technische crew van VZW Cultuurkruis keihard gewerkt om OC De Mastbloem om te toveren tot een Frans café. De gaste van zaterdag 24 november, Isolde Lasoen, zou immers Franse chansons, Engelstalige sixties pop en eigen composities brengen, die zich aardig lenen voor een gezellige setting. Tafels en tafellakens, extra zaalverlichting, stoelen, barkrukken, kaarsen, bloemen, podia werden ingehuurd of aangekocht. Kortom, kosten, noch moeite werden gespaard om ’s een andere formule uit te proberen met behoud van kwaliteit voor de bezoeker.

Groot was derhalve de consternatie toen een deel van het werk letterlijk in duigen viel. Dank zij een bliksemsnelle interventie én een prijzenswaardige attitude van het publiek, kon Isolde nauwelijks 20 minuten later al achter haar drums plaatsnemen.

De dame is een vat vol talent: fenomenale drumster, leuke entertainster, begenadigde stem, en geflankeerd door een uitstekende band ‘les Bens’. Tussendoortje: alle bandleden met uitzondering van Jeroen, die zijn voornaam heeft moeten wijzigen - heten ‘Ben’. Vandaar. Voor Kruishoutem had VZW Cultuurkruis geopteerd voor de XL-versie, dus met een blazerssectie, die inderdaad die extra poppy groove gaf.

In november 2016 had de boekingscel van VZW Cultuurkruis de onvolprezen artieste gescout in Machelen. Toen bracht ze nog hoofdzakelijk coverwerk (van o.a. Françoise Hardy, The Kinks, Serge Gainsbourg, Andy Williams). In oktober 2017 kwam haar eerste full-cd ‘Cartes Postales’ uit, wat meteen ook de basis was voor haar concert in de Eiergemeente. De orkestratie van de Isolde songs doet denken aan de fenomenale Burt Bacharach arrangementen van een 40 jaar geleden, aan sixties en seventies filmmuziek, aan het Belgische Hooverphonic en aan de vergeten, maar weergaloze eighties band Swing out Sister. Ronduit indrukwekkend was de instrumental ‘Reine des plages’ dat al zeer vroeg kwam op de avond. Andere oorwurms: het vinger knippende ‘Pas d’amour, pas de retour’, het latin-jazzy ‘Samba des diables’, het onverwoestbare ‘Couleur café’ (Serge Gainsbourg cover), ‘Road nr1’, waarvoor Alex Callier van Hooverphonic had kunnen mee tekenen, ‘Provocateur (temptation …)’, nu al een Belpop klassieker en de Marie Laforêt cover ‘Mon amour, mon ami perdu’. Een staande ovatie wuifde Isolde uit.

Iets na middernacht trok de laatste caféganger voldaan én veilig naar huis. Drie uren later was de cultuurtempel van Kruishoutem klaar voor 500 coureurs die er enkele uren nadien zouden komen tafelen. Moe, maar tevreden trok voorzitter Herwig om 03u30’ de deur van de Mastbloem achter zich dicht. Bijna struikelde hij in het nachtelijke donker over een Kerstboom, die nog napiepte ook … .

Bekijk hier de foto's.