VERSLAG JOHAN VERMINNEN - THEATERTOURNEE ‘TUSSEN EEN GLIMLACH EN EEN TRAAN’

Voor het concert doken we nog ’s in de platenkast bij de letter ‘V’ en visten daaruit de LP’s ‘Verminnen verzameld’ (1975) met o.a. Daar gaat ze - en toen al - Laat me nu toch niet alleen, ‘Stilte als refrein (1976) met o.a. Brussel en Kom Jeanine (schenk ons nog ’s in), de eighties come back LP ‘Melancholie’ (1984 - met Tars Lootens) met o.a. Wat gebeurde er met Wim? en Vierhoog in de wolken, en de verzamel-CD ‘Mooie dagen’ (1989) met alle klassiekers tot dan. Op 65-jarige leeftijd kwam Johan vorige zomer weer boven water met de CD ‘Tussen een glimlach en een traan’ met pareltjes als de titeltrack, Is er een dokter?, Einde seizoen en Het meisje aan de balie heette Lente.

We geven het dus toe; dit verslag is wellicht ietsjes bevooroordeeld wegens iets te veel fan van zijn muziek. De man bepaalde in de seventies samen met ander langharig tuig als Raymond, Kris De Bruyne en Wim De Craene de Sturm und Drang jaren van ondergetekende die in de huiskamer net iets te veel ‘k zie zo geiren mijn duivenkot van de gekbekkende cowboy Bobbejaan Schoepen en Marina van Rocco Granata had moeten ondergaan.

De pionier van het Vlaamse chanson was vanuit thuisbasis Hansbeke samen met broer Paul langs de kleine wegen via Nazareth Kruishoutem binnengereden en had gezien dat het er goed is om te wonen, wat hem de ironiserende kwinkslag: ‘Jullie hebben allemaal veel eieren verkocht? Ik wens het jullie toe’, ontlokte. Verminnen heeft nooit de Grote Emoties geschuwd: verdriet, rouw, medelijden, melancholie, maar ook ambiance, liefde (de Moederkloek Aller Gevoelens), hoop en vertrouwen in de toekomst. Ze bepaalden allemaal weer zijn bindteksten en zijn liedjes. Ondersteund door klasbakmuzikanten (Bert Candries aan gitaren, Leo Caerts aan keyboards, Marc De Boeck aan o.a. accordeon, mandoleon en Gert Meert aan drums), wisselde Johan materiaal uit zijn laatste CD af met klassiekers geput uit zijn carrière die intussen 48 jaar overspant.

Vóór de pauze onthielden we vooral de hommage aan zijn ‘Brussel’, het indrukwekkende ‘Lampedusa’ over de bootvluchtelingen en het saluut aan vrienden-muzikanten die er niet meer zijn: ‘Ouwe platen, ouwe maten’. Het vlotte ‘Mama, wat doen ze me aan?’ had dan weer iets mee van ‘What have they done to my song, ma?’ van Melanie. Is er een dokter? deinde op een zacht deinende reggae met heerlijke accordeon. Het eerste deel werd afgesloten met een sterke versie van een wereldsong die Johan schreef toen hij 21 jaar jong was en die nu nog altijd goose bumps veroorzaakt: ‘Een of andere dag’ (toen opgenomen met Toots Tielemans op mondharmonica).

Na de pauze en een verkwikkend glas rode wijn kwam Johan nog meer op dreef. De bindteksten die goed gedijden op zijn stem, werden nog meer doorleefd. Het publiek ging mee in de verhalen over zijn vader die danste tot de trouwringen de buurvrouwen van de vingers gleden, de geboorte van zijn dochter Paulien dertig jaar geleden en hoe hij diezelfde avond nog een concert had gegeven in Haacht, het gevoel opa zijn van Boas (‘Ik zal hem alles geven wat Paulien hem verbiedt’). Passeerden de revue, het wondermooie ‘Meisje aan de balie (Lente)’, een werkelijk outstandig performance van ‘Met zeven aan tafel’, het eresaluut aan Pierre Rapsat ‘Alle dromen zijn van ons’ en het intimistische ‘Einde seizoen’. Met de bissen ‘Laat me nu toch niet alleen’ (neen, jonge rakkers, dit is geen liedje van Clouseau, maar van de meester zelve) en ‘Rue des Bouchers’ pakte Johan de zaal volledig en definitief in.

Na het concert durfde ondergetekende het aan om Johan te bedanken tijdens zijn signeersessie in de foyer van de Kruishoutemse cultuurtempel De Mastbloem. Johan retourneerde oprecht met dank voor de ontvangst en de mooie avond. Ik heb hem meteen een pint getrakteerd. Bedankt, Johan, voor de muziek.