Verslagen

Verslag Emile Verstraeten feat. Little Kim: ‘Couleur locale’

Eigen muzikaal volk eerst ! Na ouwe rotten als Urbanus en Raymond vh Groenewoud veroverde op zaterdag 16 november 2013 aanstormend Kruishoutems talent de bühne van CC De Mastbloem. Raar, maar waar; Emile en Kim hadden nog nooit samen gemusiceerd, laat staan geconcerteerd. Nochtans hadden beiden - elk op hun wijze - toch al een weg afgelegd in artiestenland.

Reeds als kind was Emile meer speels met viool dan met knikkers. Een lid van de plaatselijk heemkundige kring Hultheim had een artikel opgediept van twintig jaar geleden waarin de toen nog kleine Emile zijn toekomstdromen had ontvouwd: "Als het kan, wil ik later een grote muzikant worden, die internationaal bekend is, en veel poen scheppen', grapte de toen 13-jarige wonderboy. Het eerste deel van die droom is alvast uitgekomen; hij werkte samen met grootheden zoals Jan De Wilde, Urbanus, de Nieuwe Snaar, Philip Catherine, het IJslandse ijskonijn Björk en is de vaste violist van Bart Peeters.

Little Kim maakte furore met haar band The Alley Apple 3. Twee CD's vulde ze met lekker in het oor liggende muziek uit de roaring twinties. Honky tonk, hot jazz and cold swing, that's her thing.

De ravissante Kim pakte het publiek in met haar gouden stem en compenseerde met haar naturel de aanvankelijk ietwat houterige présence van een gespannen Emile. Thuiswedstrijden zijn een voordeel voor voetballisten, niet voor artiesten. 'Maar, als mijn gitaar me helpt, dan zing ik voor jou hoeveel ik van je hou', is een liedje van Johan Verminnen. Zonder meer toepasselijk op Emile, die zich snel in zijn nopjes voelde met gitaar en viool. Met Little Kim en ondersteund door zijn waanzinnig goed musicerende Wazini's bracht hij een set van feel good jazzy tunes, die zo nu en dan deden denken aan onze favoriete cocktail muziek van The Style Council, het 80-jaren project van modfather Paul Weller. Dat Emile een instrumentale virtuoos is, wisten we. Maar dat hij tevens over een stembereik beschikte dat het midden houdt tussen dat van Born Crain en Bianca Castafiore, nou moe ! Dat was een regelrechte openbaring ! Emile en Kim pakten de zaal in met hun virtuositeit (Emile), présence (Kim) en enthousiasme (beiden). Deze samenwerking smaakt naar meer en vraagt om een vervolg. Hoewel hij zich niet ongelukkig voelde - het understatement van de dag - sloot Emile voor eigen volk af met een blues. Blij gemutst keerden we in de koude nacht huiswaarts.

Bekijk de foto's hier.

Verslag Raymond vh Groenewoud - Memoires van een balmuzikant

‘Meisjes (ze maken ons kapot, meneer !)’ had hij niet gespeeld. En 'Liefde voor muziek' evenmin. Zelfs 'Twee meisjes' was van de setlist geschrapt. ‘Spijtig toch’ opperde iemand na de overbluffende show die Raymond op Hemelvaartdag had neergezet in CC De Mastbloem. Een kniesoor die daar aanstoot aan neemt. De set die hij bij elkaar had gepuzzeld, bevatte meer dan genoeg krop-in-de-keel-momenten om het zonder die classics te kunnen stellen.

Waar vele ‘artiesten op leeftijd’ teren op vroegere successongs (Stones, Fogerty), zichzelf tot gapens toe recycleren (U2, Coldplay), met minderwaardig materiaal afkomen (Simple Minds, Prince) of hun stem zijn kwijt geraakt (Dylan, McCartney), wordt hier en daar één enkeling beter en rijper met de jaren. Zijn laatste CD ‘Aan de meet’ had reeds aangegeven dat Raymond - 63 intussen - tot deze laatste categorie behoort. Een uitgepuurde, persoonlijke plaat waar de lach en de traan elkaar afwisselen alsof ze een estafette lopen, en de zanger zich van zijn meest kwetsbare kant laat zien.

Hij begon met ‘Aan de meet’, intiem en sober ondersteund door Gwen Cresens op accordeon: “‘k heb al meermaals overwogen, 't Gaat er niet om hoe snel ik reed. En evenmin hoe ik zal rijden. Maar 'k zal mezelf zijn aan de meet”. De toon was gezet, Raymond zou zich zelve zijn in Kruishoutem. Twee liedjes verder stond hij reeds als een gek te zwaaien en te raddraaien op zijn bewerking van de sixties polonaise ‘We dansen samen de Bostella, (de hit van ’t jaar)’.

De instrumentatie nodigde uit tot intimiteit en ontroering. Gwen Cresens haalde een mijmerende bandoneon boven, bassist Ben Faes plukte verstild aan de bas, en Cesar Janssens borstelde een discreet ritme op de trom. Raymond klonk alsof hij alle ballast had afgeschud, en vrede had met verleden, heden en toekomst. De tournee heet ‘Memoires van een balmuzikant’, en tussen zijn eigen songs door rakelde hij herinneringen op aan de hits die hij in 1967 - als lid van zijn vaders orkest - in de vingers hoorde te hebben. En dus volgden er flarden uit 'A Whiter Shade of Pale’ (Procol Harum en J.S. Bach), 'Gloria’ (Them) en 'La Bamba’ (Richie Valens).

Occasioneel diepte Raymond ook ouder werk van eigen makelij op. 'Mijn vriend Jan' met een subtiel ‘Over the rainbow’-outro wentelde zich in weemoed. 'In de gracht' bracht een ongelukkige schooltijd in kaart en 'Omdat ik van je hou' klonk jazzy als een oude standard. In de twee instrumentals schemerde de liefde voor het ambacht door. Los van de vraag of Hij wel echt bestaat, mag ‘Ik ben God niet’ dan wel waar zijn, maar zo nu en dan kwam Raymond op Hemelvaartdag toch aardig in Diens buurt. ‘Warme dagen‘ deed hunkeren naar volle terrasjes en opwaaiende zomerjurkjes. ‘Zoals gewoonlijk’, Raymonds versie van ‘Comme d’habitude’ (Claude François) ging dan weer door merg en been. Af en toe mocht het trouwens ook wat robuuster, o.a. toen hij een pluk ‘Some kind of wonderful’ van Grand Funk Railroad voor de leeuwen gooide. Bij 'Help de rijken' werd een hilarische tand bijgestoken. Maar achteraf was het toch 'Maanlicht', een song die het leven viert en tegelijk voor vochtige ogen zorgt, dat het tweede deel van de set in stijl afsloot.

Ontroeren is een kunst, en Raymond beheerst ze tot in de kleinste details. Dat hij er nadien als uitsmijter nog zijn ode aan de opblaaspop (‘Ze ruikt niet lekker, maar ze doet haar job’) achteraan gooide, was geen toeval. Een speelse feelgood-song om de mensen de nacht mee in te sturen. Ook dat is liefde.

(Op basis van recensies in www.concertnews.be en De Morgen).

Setlist

• Aan de meet

• Moment

• Bostella

• Goeie morgen, ouwe rotkop

• Whiter shade of pale/Gloria

• La bamba

• Het verschil met mijn vriend Jan

• ‘k Onthou het niet

• Jouw liefde

• In de gracht

• Instrumental

• Zoals gewoonlijk

• Het is zo lekker

• Omdat ik van je hou

• Help de rijken

Pauze

• Instrumental

• Warme dagen

• Some kind of wonderful

• Ik ben God niet

• Moedertaal

• Wachten op de wagen in de nacht

• Ik ga mijn eigen gang

• Het gaat om ons

• Maanlicht

• Opblaaspop

Bekijk de foto's hier.

Verslag Urbanus: Urbanus zelf

Voor een topentertainer als Urbanus komt een mens op een koude winteravond al 's uit zijn luie zetel. Terecht overigens, want Urbain bracht waar voor ons geld. Een integraal overzicht van zijn intussen veertigjarige carrière. Een regelrechte 'best of'.

Opvallend trouwens hoeveel mooie, grappige, ondeugende en ontroerende liedjes de man door de jaren heen bij elkaar heeft geschreven. Allemaal passeerden ze de revue, aan elkaar gepraat met somtijds Urbaneske nonsens, vaak gebaseerd op letterlijke woord- en zinsspelletjes.

Urbanus is niet in de tijd blijven stille staan. Op schalkse wijze spot hij met God en gebod. Met ironie werden actuele (mis)toestanden over de hekel gehaald: de 'stiptheid' van de treinen, de jonge allochtonen in Brussel ('Gigippeke van Marrakech'), charmezangers, de communautaire verhoudingen in ons land, Maggie De Block, de flitspalen, de zachtzinnige terminologie van de Bond zonder Naam, intussen overgenomen door zowat gans correct denkend Vlaanderen (Een dwerg wordt alzo een 'vertikaal minder bedeelde', een neger een 'anders gepigmenteerde').

Zelfspot is Urbain Joseph Servranckx uit Sint-Gertrudis-Pede trouwens ook al niet vreemd ('Mijn ouders hebben mij gekocht omdat ze op hun appartement geen hond mochten houden'). Hij is en blijft evenwel op zijn sterkst als hij haast kinderlijk en verwonderd de wereld aanschouwt. 'De aarde (is een grote wereldbol)' is en blijft van een ontroerend klasse, door weinigen geëvenaard.

Vakkundig werkte hij in CC De Mastbloem naar een werkelijk hilarisch slot met een hoerenkotje, een kermismolentje met hottentotten en een kat die hij net vóór de show in Kruishoutem had plat gereden, met prettig gestoorde chaos in de Kerststal en als ultieme uitsmijter een waanzinnige pleebekversie van 'Quand les oiseaux chantent dans le bois'. Iedereen tevreden, wat achteraf ook bleek uit het bierdebiet in de bar.

Setlist:

• Koot Dazuur
• De wereld is om zeep
• Gigipeke van Meulebeek
• Aan ons voordeur lag een mat
• Op vakantie naar Wanhopije
• Oe Babby babby
• Rikketik
• De aarde (is een grote wereldbol)
• Poesjestoei
• Zeven Zaventemse Zotten (zedicht)
• Peven Paventemse Potten (pedicht)
• Op de spoorwegberm
• Hittentit
• Vaarwel Theo
• Gladiolen
• Bakske vol met stro
• Madammen met een bontjas
• Quand les oiseaux (chantent dans le bois)

Bekijk de foto's hier.