Reeds jaren viste VZW Cultuurkruis achter het net om Stef Bos naar de Eiergemeente te halen. Ofwel vertoefde de Nederlandse bard in Kaapstad (Zuid-Afrika), ofwel was hij op tournee. Na 7 jaar aandringen werd een gaatje in de agenda gevonden. Bovendien bracht Bos Buurman mee. Twee voor de prijs van één m.a.w., toch voor het talrijk opgekomen publiek.
Van bij de aankomst viel de warme persoonlijkheid van Stef Bos op, wat hij ook uitstraalde op het podium. Hij nam compagnon de route Geert Verdickt (van Buurman) mee op een hartverwarmende, poëtische en muzikale roadtrip doorheen de Lage landen. Beide heren toverden de Mastbloem om tot een gezellige huiskamer en naar het einde toe tot een volks café waar het aangenaam vertoeven was onder goedgemutst gezelschap.
Zowel Stef als Geert hebben doorheen de jaren een catalogus bijeen gecomponeerd, die in de oren van de meerwaardezoeker is blijven hangen. Deze rijke muzikale oogst etaleerden ze met overgave én met zeer veel liefde in Kruishoutem. De twee troubadours begeleidden elkaar in afgestripte unplugged versies van elkaars liederen. Twee stemmen en vijf instrumenten: piano, gitaar, mondharmonica, accordeon en theremin (Russisch elektronisch instrument, vooral bekend van de song ‘Good vibrations’ van de geniale Beach Boys). Ook de setting was tot zijn naakte essentie herleid. Een donkerblauwe projectie met lichtstipjes op de achtergrond. Tussen hun beide in een tafeltje, noodzakelijk attribuut voor het aan elkaar praten van hun nummers. En dat laatste - ontboezemingen over leven en dood, liefde en geboortegrond, Ramses Shaffy en Leonard Cohen, vaders en moeders, zonen en dochters - maakte de avond tot een warme adempauze in de rat race van alledag.
Stef verwees naar de eiermarkt, eitjes aan parapluutjes, mengde zich op olijke manier in het fusiedebat (er was zowaar één Zingemnaar aanwezig in de zaal). Kortom, de interactie met het publiek was er direct, dat zou tijdens de bisnummers trouwens leiden tot une performance du jamais vue. Vóór de pauze noteerden we doorvoelde versies van o.a. ‘Geen verweer’ (Bos, 2008), ‘Pruimelaar’ (Buurman, 2008), ‘Is dit nu later?’ (Bos, 1990), ‘Zandkasteel bij laagtij’ (Buurman, 2014), ‘Lorelei’ (Bos, 2013), ‘God, ik en Marjon’ (Buurman, 2008). Het tweede deel was nog sterker met o.a. coverversies van ‘Take this waltz’ (Leonard Cohen, 1988 - versie Buurman), ‘Laat me’ (Ramses Shaffy, 1978 - versie Bos) en met eigen parels, zoals ‘Papa’ (Bos, 1990), ‘London Stansted’ (Buurman, 2010), ‘Ik bestond, ik besta’ (Bos, 1999), ‘Annemie’ (Buurman, 2008).
Bij de bis kwam zowaar een waaghals, die zich reeds bij aanvang had laten opmerken door enig verbaal weerwerk, aan tafel aanzitten bij beide artiesten. Il faut le faire. Het werd een bijwijlen dolkomisch tripartiete onderonsje onder het nuttigen van enig lokaal gerstenat uit het nabije Ename, wat uiteindelijk culmineerde in een spliksplinternieuwe song ‘Kaniebijnie’ als afsluiter. Met z’n drieën - Geert, Stef en hun nieuwe buddy Jacques - werd afscheid genomen van een enthousiaste Mastbloem. Even werd gedacht dat Jacques van Zingem afkomstig was. Bleek echter achteraf dat hij Wakkenaar was. Eventuele fusieplannen met Dentergem werden meteen vakkundig opgeborgen. Moe, maar tevreden trokken voorzitter Herwig en zijn bestuursvrienden ’s nachts de Mastbloemdeur achter zich dicht.
Bekijk hier de foto's.
